Απολαυστικότατο. Ο Ρόντι Ντόιλ, ένας από τους αγαπημένους μου ιρλανδούς συγγραφείς, επιστρέφει μ’ ένα παιδικό βιβλίο, που ξεχειλίζει από το στοιχείο που με έκανε να αγαπήσω τα έργα του: το χιούμορ.
Το A Greyhound of a Girl είναι μια ιστορία φαντασμάτων, αλλά φαντασμάτων καλών και πολύ πολύ αγαπητών.
Βασική πρωταγωνίστρια εδώ είναι η Μαίρη Ο’ Χάρα, ένα κορίτσι δώδεκα χρονών, που αγαπά πολύ τη γιαγιά της Έμερ, και η οποία μισά το Νοσοκομείο της Ιερής Καρδιάς, όπου αυτή αργοπεθαίνει. Η Μαίρη, ωστόσο, δεν είναι μόνο γι’ αυτό λυπημένη. Είναι λυπημένη επίσης επειδή μόλις χθες η καλύτερή της φίλη, Άβα, μετακόμισε σε μια άλλη περιοχή του Δουβλίνου, όχι και πολύ μακριά, αλλά ούτε και αρκετά κοντά ώστε να μπορεί να τη βλέπει συχνά. Νιώθει ότι η καρδιά της έχει ραγίσει και όταν είναι έτσι φυσικά και θα έχει τα μούτρα της κατεβασμένα και φυσικά και δεν θα έχει κέφι για πολλά πολλά. Αλλά, ό,τι κι αν λένε οι άλλοι δεν είναι ούτε ξεροκέφαλη, ούτε αναιδής, απλά λέει πάντα την αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν θέλει να μιλά με κανένα. Έλα όμως που τούτη τη μέρα, θα γνωρίσει στο δρόμο, καθώς θα επιστρέφει στο σπίτι, μια παράξενη νέα ή και γριά -δεν μπορεί στα σίγουρα να πει- γυναίκα, που κατά κάποιο τρόπο θα καταφέρει και την κάνει για λίγο να ανοιχτεί και να ξεχαστεί. «Η Μαίρη δεν την ήξερε – αλλά την ήξερε», διαβάζουμε. Και όντως έτσι έχουν τα πράγματα, αφού αυτή η γυναίκα δεν είναι άλλη από την προγιαγιά της, την Τάνσι, ή μάλλον το φάντασμά της, ένα φάντασμα που παραδόξως καθόλου δεν την τρομάζει. Το αντίθετο μάλιστα. Η Τάνσι, με τον παλιομοδίτικο τρόπο ομιλίας της και τα παλιομοδίτικα ρούχα της και μ’ εκείνο το πλατύ χαμόγελο, δεν καταφέρνει μόνο να την κάνει να νιώσει καλύτερα, αλλά μετατρέπεται μεμιάς στην καλύτερή της φίλη.
Μα τι γυρεύει εκεί αυτό το φάντασμα; Γιατί εξακολουθεί να περιπλανιέται στη γη; Προφανώς έχει τους λόγους του, λόγους σοβαρούς, τους οποίους μαθαίνουμε ταυτόχρονα με τη Μαίρη. Ο συγγραφέας μας ταξιδεύει μπρος πίσω στο χρόνο περιγράφοντας τι συμβαίνει σήμερα, αλλά μιλώντας μας και για το μακρινό παρελθόν, τότε που η Τάνσι ήταν νέα, και τότε που έτσι στα ξαφνικά πέθανε, αφήνοντας πίσω της ορφανό ένα τρίχρονο κορίτσι. Η ανησυχία, αυτή ήταν που την κράτησε στη γη. Η ανησυχία για το τι θα συνέβαινε στο παιδί της, την Έμερ.
Η Μαίρη μέσα από τις αφηγήσεις αυτής της φαινομενικά νέας αλλά πολύ γριάς προγιαγιάς της, αρχίζει σιγά σιγά ν’ ανακαλύπτει τον εαυτό της και να βρίσκει μέσα του μια γαλήνη, την οποία δεν γνώριζε ότι κατείχε. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη καλύτερα όταν στο παιχνίδι μπαίνει και η μαμά της, η Σκάρλετ, που σαν τελευταία χάρη στην ετοιμοθάνατη μάνα της, αποφασίζει μια νυχτιά να τις πάει όλες μαζί μια εκδρομή. Θα επισκεφτούν λοιπόν τα μονοπάτια του χθες, θα θυμηθούν, θα δακρύσουν και θα γελάσουν και θα συμβιβαστούν τόσο με το παρελθόν όσο και με το μέλλον που όπου να ’ναι ξημερώνει.
Μια καλογραμμένη ιστορία που χαρίζει πολλά χαμόγελα στον αναγνώστη, μιλώντας του απλά και μόνο για τις γυναίκες τεσσάρων γενεών, τους μικρούς τους φόβους και τις μεγάλες αλήθειες τους.
Οι εκδότες το συστήνουν για παιδιά ηλικίας δέκα ετών και πάνω. Προσωπικά πιστεύω ότι όσο και να αρέσει στα παιδιά, άλλο τόσο θα αρέσει και στους ενήλικες. Διαβάστε το.
No comments:
Post a Comment