«Ο Στέφανος δεν ήταν από εκείνα τα παιδιά που διασκεδάζουν παίζοντας με τα παιχνίδια τους. Ήταν από εκείνα που τα χαλάνε για να δουν τι γίνεται μέσα…»Αυτός είναι ο ήρωας του μυθιστορήματος του Αλέξη Σταμάτη «Οδός Θησέως», που πρωτοκυκλοφόρησε το 2003.
Πού και πού μου αρέσει να παρακολουθώ την πορεία κάποιων συγγραφέων ταξιδεύοντας από το παρόν προς το παρελθόν. Κάποιες φορές απογοητεύομαι από τα παλαιότερά τους γραπτά και κάποιες όχι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει το δεύτερο.
Όλα αρχίζουν με μια εξαφάνιση – αγαπημένο θέμα του συγγραφέα. Η Ελένη, η φίλη του Στέφανου, εξαφανίζεται από προσώπου γης εντελώς στα ξαφνικά, χωρίς να αφήσει πίσω της σημείο ζωής. Κι αυτό ανατρέπει τη συγυρισμένη, ορθολογικά δομημένη καθημερινότητα του ήρωα. Αυτός έχει συνηθίσει να ζει σε ένα κόσμο όπου οι μόνες συγκινήσεις που μπορεί να νιώσει είναι αυτές που του προσφέρει η τεχνολογία. Μέχρι που συναντά την Ελένη, κι αυτός ακόμη ο έρωτας του διαφεύγει – είναι μια αφηρημένη ιδέα την οποία δεν μπορεί να επεξεργαστεί. Η Ελένη μοιάζει να ήρθε για να του αλλάξει λίγο τις συνήθειες, να τον κάνει πιο ανθρώπινο, να προσθέσει κάποια νέα στοιχεία στην προσωπικότητά του. Η εξαφάνισή της, τον κάνει να αντιληφθεί πόσο πραγματικά την έχει ανάγκη. Και πόσο του λείπει. Πρέπει να κάνει κάτι για να τη βρει, δεν μπορεί να την αφήσει να του ξεφύγει. Επιδίδεται λοιπόν σε μια μικρή έρευνα, που αρχικά αποδεικνύεται μάταια. Κανείς δεν ξέρει που πήγε και γιατί. Ούτε ακόμη και ο πατέρας του στην εταιρεία του οποίου εργαζόταν.
Ο Στέφανος, που υπολόγιζε να ξοδέψει την άδειά του χαλαρά και άνετα, τώρα συλλαμβάνει τον εαυτό του ανίκανο να ηρεμήσει έστω και για μία στιγμή. Νιώθει ότι η ζωή του δε θα είναι ποτέ η ίδια χωρίς εκείνη. Η ανακάλυψή της ή έστω η λύση του μυστηρίου της εξαφάνισης του γίνεται έμμονη ιδέα. Τι να κάνει όμως; Τη λύση του τη δίνει μία άγνωστη γυναίκα, που επικοινωνεί μαζί του ηλεκτρονικά. Του λέει ότι θέλει να τον βοηθήσει, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες της. Εκείνος, με μισή καρδιά και μη έχοντας άλλη επιλογή, δέχεται. Και τότε αρχίζει το ταξίδι. Ένα ταξίδι δύο σχεδόν εβδομάδων που θα τον ταξιδέψει στο Λονδίνο του χθες και την Αθήνα του σήμερα, αλλά και σε κάποιες ερημιές όπου ζει ένας ιδιόρρυθμος μοναχός. Ένα ταξίδι που θα του ανοίξει τα μάτια σε αλήθειες τρομακτικές και που θα τον φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο. Ένα ταξίδι λυτρωτικό και οδυνηρό την ίδια ώρα.
Ο συγγραφέας με αφορμή την απαγωγή μας μιλά για τις ψυχές των ανθρώπων και τα σκοτάδια που αυτές κρύβουν μέσα τους και μοιάζει να μας λέει ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν, αλλά τουλάχιστον μπορεί να προσπαθήσει να χαρεί όσο περισσότερο γίνεται το παρόν. Η ζωή περνάει και χάνεται και μαζί της φεύγουν και οι χαρές μας. Τι αξία έχουν τα υλικά αγαθά, η καριέρα, η φήμη, αν δεν μπορούμε να απολαύσουμε τη στιγμή, να νιώσουμε το ιερό ρίγος της αγάπης;
Ένα ακόμη καλογραμμένο μυθιστόρημα που διαβάζεται εύκολα και γρήγορα σαν θρίλερ, αλλά και σαν ένα οδοιπορικό προς την αυτογνωσία.
No comments:
Post a Comment