Κωστής Γκιμοσούλης – το φάντασμά της

Πάνε χρόνια απ’ την τελευταία φορά που διάβασα Γκιμοσούλη, από τότε που κυκλοφόρησε το εξαιρετικό «Βρέχει φως» για και με τη Μαρία Πολυδούρη, και μπορώ να πω, με μια δόση ικανοποίησης, ότι δεν άλλαξε. Τι εννοώ; Ότι ο Γκιμοσούλης είναι ένας από εκείνους τους συγγραφείς των οποίων μου αρέσει να διαβάζω βιβλία κάθε τόσο ξανά και που μου προσφέρουν πάντα την ίδια χαρά: για τη λυρική τους πού και πού γραφή, για τα θέματά τους, για την ελευθερία που αποπνέουν. Κάποιες φορές δεν υπάρχει λόγος να αλλάζει η επιτυχημένη συνταγή κι αυτό το βιβλίο το αποδεικνύει.
«το φάντασμά της» είναι μια ιστορία έρωτα και μια ιστορία φυγής μ’ ένα μικρό άγγιγμα από το μεταφυσικό στοιχείο. Είναι η ιστορία κάποιου που αφήνει την πόλη και πιάνει τα βουνά με τη μοτοσικλέτα του, για να ξεφύγει από τα προσωπικά του φαντάσματα, κάποιου που πιστεύει ότι «η πραγματικότητα είναι μια παραζάλη» και πως «τίποτα δεν πρέπει εκτός από όσα επιτάσσει η ανάγκη». Ενός ελεύθερου πνεύματος, το οποίο ωστόσο μοιάζει να τα έχει χαμένα. Θα του δώσει η φυγή τις απαντήσεις που αναζητά ή θα του προσφέρει νέα ερωτήματα στο πιάτο;
Σ’ αυτή την ιστορία οι νεκροί με τους ζωντανούς μοιάζουν να συνυπάρχουν αρμονικά. Τα φαντάσματα περιφέρονται από δω κι από κει, συνομιλούν με τους ανθρώπους και τους επιβάλλουν χωρίς πίεση τα θέλω τους, αφού οι τελευταίοι νιώθουν ότι από τη στιγμή που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, μπορούν να δοκιμάσουν τα πάντα. Εξάλλου κι αυτή η ελευθερία που όλοι τους μοιάζουν να αποζητούν τι είναι; «Είναι ένα άπιαστο πουλί που φτερουγίζει μέσα σου. Όλο απλώνεις το χέρι να το πιάσεις κι εκείνο ανοίγει τα φτερά και πετάει παραπέρα».
Ένας άντρας και μια γυναίκα λοιπόν συναντώνται, μιλάνε, αδειάζουν το μέσα τους, κάνουν έρωτα, ταξιδεύουν, φιλοσοφούν και μοιράζονται τους φόβους τους, αν και «το μόνο που οφείλει να μας τρομάζει είναι ο ψεύτικος εαυτός μας». Ακροβατούν ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, το χθες που τους στοιχειώνει και το αύριο που ξεπροβάλλει αβέβαιο στον ορίζοντα. Πού θα τους οδηγήσει αυτή η σχέση; Θα τους πάει κάπου ή θα τους αφήσει μοναχούς να παραδέρνουν στις ερημιές της ύπαρξης; Οι απαντήσεις θα δοθούν στο τέλος, αλλά μέχρι τότε ο αναγνώστης θα έχει απολαύσει το ταξίδι, θα έχει συμμεριστεί την αμίλητη άποψη του αφηγητή ότι, όλοι χρειαζόμαστε κάποιον στον οποίο να μιλάμε, αλλά και να τον ακούμε, θα μοιραστεί μαζί του την αποκάλυψη μιας όμορφης, νωχελικής, γεμάτης έρωτα και σιωπής, αλλά και ξέχειλης από ουσία μικρής ζωής.
Ένα βιβλίο σαν ερωτική μπαλάντα.