Το Last to Die είναι, μπορώ να πω, ένα από εκείνα τα βιβλία που πραγματικά απόλαυσα για περισσότερους από ένα λόγους: η πλοκή είναι εξαιρετική, οι χαρακτήρες μαεστρικά σκιαγραφημένοι, το θέμα σκληρό και απόλυτα ανθρώπινο, και σε ό,τι αφορά τις οικογενειακές σχέσεις, εδώ μιλάμε για τους Ριζόλι, οι καταστάσεις είναι εξωφρενικά χιουμοριστικές.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αυτή είναι η ιστορία τριών παιδιών των οποίων οι ζωές συνδέονται μ’ ένα μοναδικό, πλην τραγικό, τρόπο: οι γονείς και των τριών σκοτώθηκαν χρόνια πριν, ενώ οι θετοί τους γονείς έπεσαν επίσης θύματα δολοφονικών επιθέσεων μόλις πρόσφατα. Αυτή είναι η ιστορία της Κλαιρ, ενός κοριτσιού δεκατριών χρόνων, που δέχτηκε ένα πυροβολισμό στο κεφάλι και επιβίωσε, μα «δεν ξέρει που ανήκει». Κι αυτή είναι η ιστορία του Τέντι, ενός παιδιού που φαντάζει πολύ πολύ παράξενο, αλλά που απλά πάσχει από το σύνδρομο του Άσμπεργκερ. Τέλος είναι η ιστορία του Γουίλ, ενός αγοριού που δεν απολαμβάνει τίποτα περισσότερο στον κόσμο από το να παρατηρεί με το τηλεσκόπιό του τους νυχτερινούς ουρανούς αναζητώντας ν’ ανακαλύψει κάποιο νέο κομήτη, τον οποίο θα ονομάσει Νιλ, προς τιμή του μακαρίτη του πατέρα του.
Αυτά τα τρία παιδιά χτυπήθηκαν αλύπητα από τη μοίρα δυο φορές, αλλά όπως φαίνεται, το άτομο που βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις δεν θα βρει αναπαμό αν δεν τα βγάλει πρώτα κι αυτά από τη μέση. Αλλά, γιατί;
Την απάντηση σ’ αυτό το γρίφο θ’ αναγκαστούν ν’ αναζητήσουν οι δύο καλές φίλες Δρ. Μάουρα Άισλς και ντετέκτιβ Τζέιν Ριζόλι. Η δική τους ανάμιξη στην υπόθεση θα αρχίσει όταν θα κληθούν στην σκηνή ενός μακελειού, που έλαβε χώρα σ’ ένα αρχοντικό, σε μια από τις πιο ακριβές γειτονιές της Βοστώνης. Το ευτύχημα είναι ότι ο δολοφόνος δεν τους σκότωσε όλους. Ο μοναδικός επιβιώσας είναι ένα παιδί – ένα από τα τρία που αναφέραμε πιο πάνω, που κρύφτηκε κάτω από ένα κρεβάτι, και έτσι ξέφυγε της προσοχής του εγκληματία.
Επικεφαλής στη διερεύνηση της υπόθεσης δεν θα τοποθετηθεί η Ριζόλι, αλλά ο ντετέκτιβ Ντάρεν Κρόου, κάποιος που κάθε άλλο παρά συμπαθεί η πρώτη. Είναι πολύ αλαζόνας για τα γούστα της, βιάζεται πάντα να βγάλει συμπεράσματα και είναι σφόδρα ερωτευμένος με τις τηλεοπτικές κάμερες. Βασικά δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την προσωπική του προβολή, παρά για την καταπολέμηση του εγκλήματος.
Καθώς η Μάουρα ετοιμάζεται να αναχωρήσει για τις ερημιές του Μέιν -όπου διαδραματίζεται ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας- για να συναντήσει τον Τζούλιαν «Ρατ» Άτκινς, ένα αγόρι με το οποίο έζησε μια μεγάλη περιπέτεια ένα χρόνο πριν, η Τζέιν παραμένει στη Βοστώνη και προσπαθεί να διαλευκάνει το έγκλημα, υπό τις οδηγίες του Κρόου, που φαίνεται να πιστεύει ακράδαντα ότι ξέρει ποιος ευθύνεται για το μακελειό, από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Τα πράγματα ωστόσο δεν είναι τόσο απλά όσο δείχνουν. Τα στοιχεία μάλλον περιπλέκουν περισσότερο παρά ρίχνουν φως στην υπόθεση, και όπως θα φανεί στην πορεία το στυγερό έγκλημα δεν υπήρξε απλά προϊόν ατυχών συγκυριών. Η υπόθεση φτάνει σχετικά εύκολα στη φαινομενική επίλυσή της, αλλά τόσο η Τζέιν όσο και ο προϊστάμενός της, πιστεύουν ότι πίσω έχει η γάτα την ουρά. Έτσι τώρα εξαρτάται από αυτήν και μονάχα αυτήν η ανακάλυψη της αλήθειας, γεγονός που θα την οδηγήσει ξανά και ξανά μακριά από την πόλη. Μια πόλη την οποία μισά, μα και που της λείπει. Τη μισά επειδή ο άπιστος πατέρας της αποφάσισε να επιστρέψει στη ζωή τους, ανατρέποντας τα πάντα και φέρνοντάς την ίδια και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας στα όρια νευρικής κρίσης. Την αγαπά επειδή εκεί βρίσκεται ο άντρας και η δύο χρόνων κόρη της.
Σ’ αυτό το μυθιστόρημα έχουμε ένα αιμοδιψή εκδικητή, μυστικές εταιρίες, πανέξυπνα παιδιά, βασανισμένες ψυχές, μυστικά και ψέματα και άφθονη δράση, που κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα. Και είναι ακριβώς εκεί, λίγο πριν το τέλος, που τίθεται και το ερώτημα που στη διάρκεια της πορείας αναδύεται ξανά και ξανά στο μυαλό του αναγνώστη: Ποιος θα μας σώσει απ’ τους σωτήρες;
Ένα από τα καλύτερα θρίλερ της χρονιάς.
No comments:
Post a Comment