Seicho Matsumoto – Τόκιο Εξπρές

Κάπως παλιομοδίτικο μοιάζει και είναι αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημα. Γραμμένο το 1957 με απλή στρωτή γραφή, χωρίς πολλές ανατροπές και μεγάλες συγκινήσεις, είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που μάλλον δε θα αρέσει και πολύ στους σύγχρονους αναγνώστες της αστυνομικής λογοτεχνίας, αφού εκπαιδευμένοι καθώς είναι στα μοντέρνα θρίλερ, δε θα νιώσουν διαβάζοντάς το κάποια έκπληξη.
Ωστόσο διαθέτει κι αυτό τα χαρίσματά του. Ένα μυστήριο η λύση του οποίου κρύβεται στα δρομολόγια των τρένων, ένα πεισματάρη επιθεωρητή που ταξιδεύει από τη μια άκρη της Ιαπωνίας στην άλλη ακολουθώντας τα στοιχεία και το ένστικτό του, και δύο όχι και τόσο μοιραίες γυναίκες. Επίσης αποτελεί κι ένα εκτενές σχόλιο γύρω από τη διαφθορά που επικρατεί στις δημόσιες υπηρεσίες, θέμα παντοτινό και παγκόσμιο.
Όλα αρχίζουν με τη διπλή αυτοκτονία ενός ζευγαριού σε μια παραλιακή πόλη. Τα πτώματα ενός υποδιευθυντή κάποιου υπουργείου και μιας γκαρσόνας σ’ ένα εστιατόριο στο Τόκιο, ανακαλύπτονται ξαπλωμένα δίπλα δίπλα στην ακροθαλασσιά κάποια αυγή. Εκ πρώτης όψεως όλα δείχνουν ότι όντως πρόκειται για τη διπλή αυτοκτονία κάποιων εραστών, αλλά ένας γηραιός επιθεωρητής έχει τις αμφιβολίες του, καθώς σύμφωνα με μια απόδειξη από το εστιατόριο του τρένου που έφερε τον άντρα στην πόλη, αυτός έφτασε εκεί μάλλον μόνος. Κάνει, με τα λιτά μέσα και στο λιγοστό χρόνο που διαθέτει, μια έρευνα που όμως ουσιαστικά δεν τον οδηγεί πουθενά. Κάτι ωστόσο, μια ιστορία από το παρελθόν, δεν τον αφήνει να ησυχάσει και να βάλει την υπόθεση στο αρχείο. Εκεί που νομίζει ότι έχει φτάσει σε αδιέξοδο και πώς δεν μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο καταφθάνει απ’ το Τόκιο ο νεαρός επιθεωρητής Μιχάρα, ο οποίος συμμερίζεται την άποψή του ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα, κι ας μην υπάρχουν στοιχεία για να το αποδείξουν. Οι δύο άντρες επισκέπτονται μαζί τον τόπο που ανακαλύφθηκαν τα πτώματα, μοιράζονται τις σκέψεις τους και τα στοιχεία που διαθέτουν και τότε ακριβώς αρχίζει η κούρσα με το χρόνο του νεώτερου άντρα. Πεπεισμένος απόλυτα πια ότι η υπόθεση αξίζει περαιτέρω διερεύνησης αρχίζει να περιπλανιέται απ’ τη μια γωνιά του Τόκιο μέχρι την άλλη, αλλά και σε κάποιες άλλες πόλεις της χώρας, να κάνει ανακρίσεις, να μαζεύει στοιχεία για τα θύματά του και να στήνει έτσι, κομμάτι το κομμάτι, να δίνει μορφή στο πρωτότυπο πάζλ.
Το βιβλίο αυτό μοιάζει σαν ένα ασταμάτητο ταξίδι, στο χώρο και στο χρόνο, αλλά και στις ψυχές των ηρώων του. Κάποιοι από τους χαρακτήρες που περιγράφει μοιάζουν να έχουν όλα τα προτερήματα και τα ψεγάδια μαζί. Αθεράπευτη κακία, απέραντη αγάπη, προθυμία για θυσία, αδίστακτη σκληρότητα. Μοιάζουν να παίζουν με τη φωτιά, όχι γιατί το θέλουν, αλλά απλά επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Και τον περισσότερο καιρό συμπεριφέρονται με απίστευτη αλαζονεία, σα να λένε: Πιάσε με, αν μπορείς!
Η λύση του γρίφου, για τον υπογράφοντα τουλάχιστον, ήταν προβλέψιμη. Ο τρόπος που τελειώνει το βιβλίο όχι και τόσο, αφού δεν μου έτυχε να διαβάσω ποτέ ξανά κάποιο αστυνομικό που να δίνει όλες σχεδόν τις λύσεις μέσα από μια μακροσκελή επιστολή. Αν ζητάτε να διαβάσετε ένα θρίλερ γεμάτο αγωνία και δράση μάλλον θα σας απογοητεύσει. Αν θέλετε όμως να έρθετε σε επαφή με ένα από τα βιβλία που άνοιξαν το δρόμο για την κοινωνικό-αστυνομική λογοτεχνία στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, αυτό θα αποτελούσε μια καλή αρχή.