Παύλος Μάτεσις – Αλδεβαράν

Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που διάβασα Παύλο Μάτεσι, από τότε που κυκλοφόρησε το εξαιρετικό «Πάντα καλά», και τώρα κάπου το μετανιώνω. Κι αυτό, αφού διαβάζοντας το «Αλδεβαράν» αντιλήφθηκα πόσο πολύ μου έλειψε το να καταβροχθίζω ένα βιβλίο που να με ταξιδεύει με τη γλώσσα του, να ζωγραφίζει μέσα μου εικόνες με τις λέξεις.
Το «Αλδεβαράν» είναι η ιστορία του Ερμή και του Μύρτου. Περισσότερο του πρώτου και λιγότερο του δεύτερου, αν και είναι αυτός που έχει την πιο καταλυτική επιρροή στην εξέλιξη του μύθου. Ο Ερμής κι ο Μύρτος γνωρίζονται τυχαία κάτω από άκρως ασυνήθιστες περιστάσεις και σύντομα, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν γίνονται φίλοι. Ο συνήθως μονόχνοτος και μόνιμα κλεισμένος στον εαυτό του Ερμής, κάποιος που δεν του αρέσει η ιδέα της δέσμευσης, και απολαμβάνει όσο τίποτα τον ιδιωτικό του χώρο, συναντά στο πρόσωπο του Μύρτου, μια αδελφή πλην τυραννισμένη ψυχή. Μια ψυχή ωστόσο, τη μοναδική, που μπορεί να επικοινωνήσει με τη δική του. Κι αυτή η ψυχή τον αλλάζει. Κι αυτή η ψυχή, στο σύντομο μέλλον, θα του χαράξει πορεία ζωής.
Ο Μάτεσις μέσα από μια ιστορία που ξεχειλίζει από ευτράπελες καταστάσεις, κι όπου το σοβαρό και το γελοίο δε χωρίζει παρά ένα λεπτό διαφανές τείχος, καταφέρνει και μας κάνει να γελάμε, να σκεφτόμαστε και ν’ αναρωτιόμαστε, για το ποιοι είμαστε και πού πάμε, για εκείνον τον άλλο εαυτό που ίσως κρύβουμε μέσα μας. Ο βασικός του ήρωας, ο Ερμής, μέχρι τη σημαδιακή εκείνη μέρα της συνάντησής του με τον Μύρτο, δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος βολεμένος, της συνήθειας, που του άρεσε η ζωή του και ήταν περήφανος για τα ανδραγαθήματά του. Και ήταν ένας άνθρωπος χωρίς συναισθήματα, τουλάχιστον όχι εμφανή. Ο Μύρτος θα του ανοίξει πρώτα τα μάτια σε μια πραγματικότητα εναλλακτική και στη συνέχεια θα του δώσει τα κλειδιά για να ζήσει σ’ ένα διαφορετικό, πιο απτό παράδεισο. «Ζήσε απλά» του είπε σχεδόν δίχως λόγια, κι αυτός τον άκουσε.
Το βιβλίο αυτό είναι σαν ταξίδι με καράβι: με ένα καπετάνιο, ένα πλοηγό και πολλούς λαθρεπιβάτες. Και, ως γνωστό, τα καράβια αποτελούν μια μικρογραφία της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που ο συγγραφέας σχολιάζει με έκδηλα ειρωνικό και πού και πού σαρκαστικό ύφος, και που με όπλο το χιούμορ ισοπεδώνει. Σ’ ένα κόσμο όπου το ψέμα και το φαίνεσθαι είναι οι κανόνες, ήρωες, άνθρωποι σαν τον κάπου αλαφροΐσκιωτο Μύρτο και τον δίχως συναισθήματα Ερμή, ίσως να είναι και οι πιο αληθινοί.
Όσοι ενδιαφέρονται για τη μαγεία της γλώσσας θα βρουν σ’ αυτό το βιβλίο ένα πολύτιμο σύντροφο. Απλά εξαιρετικό.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.