Πρωταγωνιστής στην «Κατάρα των Ντέιν» είναι ο γνωστός ανώνυμος ιδιωτικός ντετέκτιβ που πρωτογνωρίσαμε στον «Κόκκινο θερισμό» του Ντάσιελ Χάμετ. Αυτή τη φορά καλείται να διερευνήσει μια υπόθεση κλοπής ακατέργαστων διαμαντιών, για λογαριασμό μιας ασφαλιστικής εταιρείας. Ως συνήθως όμως, τα πράγματα θα αποδειχτούν πολύ πιο περίπλοκα απ’ ό,τι αρχικά δείχνουν, αφού το θύμα της κλοπής έχει πολλά σκοτεινά μυστικά, όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι που τον περιτριγυρίζουν.
Και σ’ αυτό το μυθιστόρημα ο Χάμετ δε χαρίζεται σε κανένα. Όλοι οι ήρωές του είναι ψεύτες και υποκριτές, σκέφτονται μόνο το προσωπικό τους συμφέρον και προσπαθούν να επιβάλουν τα θέλω τους εκμεταλλευόμενα τις αδυναμίες των άλλων. Έτσι δε διστάζουν να σκοτώσουν, να κλέψουν, να εκβιάσουν και να ρίξουν όλο το φταίξιμο σε μια φαινομενικά αθώα ύπαρξη που μοιάζει να παραπαίει κινούμενη στους δρόμους των ναρκωτικών. Ο συγγραφέας περιγράφει μια κοινωνία σάπια ως το κόκκαλο, όπου τίποτα δεν είναι όπως δείχνει, όπου η εμπιστοσύνη και η τιμιότητα αποτελούν είδη πολυτελείας, και όπου ο νόμος της ζούγκλας αναδεικνύεται σε παιδική χαρά.
Καθώς παρακολουθούμε την αστραπιαία πορεία του ντετέκτιβ από πόλη σε πόλη, από φονικό σε φονικό, ερχόμαστε σε επαφή με το σκοτεινό πρόσωπο της Αμερικής. Εκείνο όπου επικρατούν οι προκαταλήψεις, τις οποίες διάφοροι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται. Εκείνο όπου το χρήμα είναι ο θεός και το προσωπικό συμφέρον είναι το μόνο που μετρά.
Στην περσόνα της Γκαμπριέλ, της ναρκομανούς που μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν μπορεί στα σίγουρα ν’ αποφασίσει κανείς αν είναι θύτης ή θύμα, συναντάμε ένα από τους πιο αξιομνημόνευτους χαρακτήρες της αστυνομικής λογοτεχνίας. Αυτό οφείλεται όχι μόνο στο ότι η μοίρα της φέρθηκε σκληρά, αλλά και στο γεγονός ότι ολόκληρη η ύπαρξή της μοιάζει να μας φωνάζει τι στ’ αλήθεια εννοεί κανείς όταν λέει τη λέξη «τραγικό». Πρόκειται για μια εύθραυστη, κεντημένη λες με ψιλοβελονιές, μορφή που ούτε και για μια στιγμή στη ζωή της δεν ένιωσε την έννοια της λέξης ευτυχία. Δε μοιάζει τόσο με γυναίκα όσο με κατασκευή, κάτι σαν ρομπότ, ένα πειθήνιο και άβουλο πλάσμα, πειθήνιο όργανο στα χέρια κάποιων ανθρώπων που δεν έχουν καμία αναστολή. Καθώς ακολουθούμε την πορεία της από πτώση σε πτώση, και μαθαίνουμε τι κρύβεται πίσω από τα επαναλαμβανόμενα λάθη και τις εμμονές της, αντιλαμβανόμαστε πόσο «συγκαιρινή» μας μοιάζει. Ο Χάμετ μέσα από τον αδρά διαμορφωμένο χαρακτήρα της κάνει μια πρώιμη, για την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο, βουτιά στα βαθιά νερά της ψυχανάλυσης, και ίσως αυτό ακριβώς να είναι το στοιχείο που απογειώνει το μύθο του.
Ένα καλογραμμένο χάρντκορ αστυνομικό μυθιστόρημα, που διαβάζεται γρήγορα αλλά, λόγω θέματος, όχι και τόσο ευχάριστα.
No comments:
Post a Comment