Michel Houellebecq – Lanzarote

Αγορά από το Book Depository

Τώρα πώς να χαρακτηρίσουμε αυτό το βιβλίο; Νουβέλα, ταξιδιωτικό, ή απλά ένα εκτενές διήγημα; Μάλλον το τελευταίο είναι, αν και στην Ελλάδα, αν κρίνω από την υπερβολικά ψηλή τιμή του, θα του έβαλαν την ταμπέλα του μυθιστορήματος (τα είκοσι περισσότερα ευρώ που στοιχίζει σε σχέση με την αγγλική έκδοση ωστόσο πώς να τα δικαιολογήσει κανείς;).
Όπως και νάχει μέσα απ’ αυτό το μικρό τόμο, τον οποίο διαβάζει κανείς άνετα μέσα σε μια ώρα, ο Ουελμπέκ μας ταξιδεύει στο μικρό ισπανικό νησί Λανθαρότε, όπως υποβάλλει και ο τίτλος, και μας περιγράφει τις περιπέτειες ενός γάλλου τουρίστα και των συνταξιδιωτών του: κάποιου επιθεωρητή της αστυνομίας από το Βέλγιο και δυο γερμανίδων λεσβίων.
Καθώς πληροφορούμαστε περισσότερο για τα έργα και τις ημέρες των λοιπών χαρακτήρων παρά του αφηγητή, περιπλανιόμαστε στα σεληνιακά τοπία του νησιού, μαθαίνουμε για την ιστορία του και κάποιες αρχαίες δοξασίες, ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με μία αίρεση, που υποστηρίζει το απόλυτα ελεύθερο σεξ (και σχεδιάζει τη δημιουργία σχολείων για αλληλο… αυνανισμό) και μοιραζόμαστε την άποψη ότι: «Ακόμη κι αν δεν υπάρχει τίποτα να περιμένει κανείς στη ζωή, υπάρχει πάντα κάτι που να του προκαλεί το φόβο».
Ο Ουελμπέκ με αφορμή το ταξίδι σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται. Μας μιλά για τους άγγλους που πηγαίνουν διακοπές μονάχα εκεί που μπορούν να γνωρίσουν άλλους άγγλους, για τους γερμανούς που πάνε πάντα όπου υπάρχει ήλιος, για τους γάλλους που η ιδέα του να γνωρίσουν στον προορισμό τους κάποιους συμπατριώτες τους τους προκαλεί αλλεργία, για τους ιταλούς που πάνε παντού όπου υπάρχουν ωραία… οπίσθια, αλλά και για τους βέλγους, που σύμφωνα με τον αστυνομικό είναι ο χειρότερος λαός, στη χειρότερη χώρα.
Μέσα από τις λιγοστές σελίδες αυτού του βιβλίου ταξιδεύουμε σ’ ένα νησί, μαθαίνουμε για ερωτικά πάθη και λάθη, γελάμε με τις ειρωνικές ατάκες του συγγραφέα και ακούμε τις προβλέψεις του για το μέλλον, που κάθε άλλο παρά ευοίωνες είναι: «…οδεύουμε προς τη δημιουργία μιας παγκόσμιας ομοσπονδίας, στην οποία θα κυριαρχούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και τα αγγλικά θα είναι η κοινή γλώσσα. Φυσικά η προοπτική του να μας κυβερνούν κάποιοι γαμημένοι ηλίθιοι, είναι κάπως δύσκολη στη χώνεψη, αλλά έτσι κι αλλιώς δε θα είναι η πρώτη φορά». Φυσικά το κείμενο μετράει δέκα χρόνια ζωής, κι από τότε πολλά έχουν αλλάξει.
Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Ουελμπέκ που διαβάζω, έτσι δεν μπορώ να πω αν είναι από τα καλύτερά του. Ωστόσο το απόλαυσα. Το ότι μπόρεσε να συμπεριλάβει τόσα πολλά θέματα σε τόσο λίγες σελίδες, να θέσει προβληματισμούς, να προσφέρει χαμόγελα και να μιλήσει για τη σύγχρονη πραγματικότητα είναι ένα πραγματικό επίτευγμα. Αν ήταν άλλος ίσως να έγραφε ένα μυθιστόρημα ποταμό για να τα πει όλα, αυτός έγραψε μοναχά 87 σελίδες, περιλαμβανομένου του παραρτήματος για την ηφαιστειακή δράση στο νησί. Κι αυτή ακριβώς η οικονομία του λόγου μοιάζει να είναι το πιο δυνατό του σημείο.