Ένα ακόμη αριστουργηματικό μυθιστόρημα από μια μεγάλη κυρία της γιαπωνέζικης λογοτεχνίας. Πρόκειται για την ιστορία τριών γυναικών κι ενός μετανάστη. Οι δύο είναι πόρνες, οι δύο είναι αδελφές, αλλά δεν είναι κι οι δύο αδελφές πόρνες. Σας σύγχυσα; Το βιβλίο δεν θα σας συγχύσει, θα σας ταράξει λίγο, αλλά αυτό είν’ όλο.
Αλλά, ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Δύο πόρνες βρίσκονται δολοφονημένες στο Τόκιο και όλες οι υποψίες πέφτουν στους ώμους ενός φτωχού μετανάστη από την Κίνα, κάποιου φαινομενικά αθώου άντρα, που ωστόσο κρύβει ένα φοβερό μυστικό, και που ομολογεί ότι διέπραξε ένα από τα εγκλήματα. Τις δύο γυναίκες ενώνει ένα νήμα από το παρελθόν, καθώς πρωτογνωρίστηκαν χρόνια πριν σ’ ένα σχολείο για προνομιούχα παιδιά.
Η Γιουρίκο ήταν από τότε μια πανέμορφη κοπέλα, σαν ψεύτικη κούκλα, κόρη άγνωστου πατρός, που είχε την πορνεία στο αίμα της από μικρή. Γι’ αυτό και άρχισε να εκδίδεται από τον καιρό που ήταν στο σχολείο, χρησιμοποιώντας χωρίς δισταγμό το σώμα και τη μαγευτική της εμφάνιση για ν’ αποκτήσει όση περισσότερο χρήμα και δύναμη μπορούσε. Κανείς δεν μπορούσε να της αντισταθεί εκτός από ένα αγόρι που ήταν ομοφυλόφιλο, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει. Αυτός θα γινόταν κι ο «προστάτης» της. Θα της έβρισκε πελάτες και θα έπαιρνε ποσοστά απ’ τα κέρδη.
Απ’ την άλλη μεριά η Καζούε ήταν μια μέτριας εμφάνισης κοπέλα, αλλά έξυπνη πολύ, που γνώρισε πολλές ταπεινώσεις στη ζωή της. Αυτή θα έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι της για να γνωρίσει την καταξίωση, αλλά το παρουσιαστικό της δεν θα της επέτρεπε ποτέ να αποκτήσει τον άντρα που ποθούσε. Αυτό και κάτι άλλο.
Την ιστορία των δύο κοριτσιών τη μαθαίνουμε μέσα από τα ημερολόγιά τους, αλλά και τις αφηγήσεις της πικρόχολης αδελφής της Γιουρίκο, η οποία κατηγορεί την τελευταία για όλα τα κακά της μοίρας της.
Η Κιρίνο, όμως, δεν αρκείται στις πιο πάνω, θέλει να μας μιλήσει όσο περισσότερο γίνεται και για το δολοφόνο. Έτσι, με οδηγό την κατάθεσή του στο δικαστήριο, μαθαίνουμε πώς ξεκίνησε, όπως εκατομμύρια άλλοι συμπατριώτες του, από ένα χωριό στην Κίνα, με σκοπό να πιάσει την καλή στη μεγάλη πόλη. Μέσα από μια μακροσκελή αφήγηση, που καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του βιβλίου, μαθαίνουμε για τις δυσκολίες της αποστολής του, καθώς μαζί του ήταν κι η μικρή του αδελφή, τις κακουχίες τις οποίες υπέστησαν, την εκμετάλλευση της οποίας έτυχαν στη χώρα τους, αλλά και την τραγική κατάληξη της πορείας τους προς την Ιαπωνία.
Μ’ αυτά κι αυτά η συγγραφέας μοιάζει να καταβυθίζεται στις ψυχές των ηρώων της, να τις ξεψαχνίζει, να προσπαθεί να φέρει σιγά-σιγά στο φως τα πιο μύχιά τους μυστικά. Και τέτοια κρύβουν πολλά. Όχι, το Grotesque δεν είναι ένα βιβλίο μεγάλων ανατροπών, αλλά ένα μυθιστόρημα χαρακτήρων και κοινωνικού προβληματισμού. Όπως και η Μιγιάμπε, η Κιρίνο βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο της ιαπωνικής κοινωνίας, αναδεικνύει τα στραβά της, μιλά χωρίς κανένα ενδοιασμό για τις διαστροφές της. Την παρουσιάζει σαν μια κοινωνία δίχως ίχνος ανθρωπιάς και καλοσύνης, όπου όλα είναι σχετικά, κι όπου ο καθένας θέλει να είναι κάποιος άλλος. Εδώ κανείς σχεδόν δεν μιλά για παραδοσιακές αξίες και αρχές. Τα στοιχεία που αναδεικνύονται είναι η σήψη και η παρακμή.
Τώρα θα μου πείτε: Μα, τι ενδιαφέρον θα μπορούσε να έχει ένα βιβλίο του οποίου το τέλος το γνωρίζεις από την αρχή; Η απάντηση: μεγάλο. Γιατί αν δεν μάθει κανείς όλη την ιστορία, αν δεν γίνει ένα με τους χαρακτήρες της, ποτέ δεν θα καταλάβει πλήρως τι ήταν εκείνο που οδήγησε στο μοιραίο τέλος.
Αυτό το μυθιστόρημα δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι... μπονσάι, όπως εκείνα της Μπανάνα Γιοσιμότο, του Ρίου Μουρακάμι και της Άμι Σακουράι. Έχει μια μεγάλη ιστορία να πει και παίρνει όσο χρόνο και σελίδες χρειάζεται για να την πει. Απλά υπέροχο.
No comments:
Post a Comment